Kerk in verval
In Helmond-Noord staat de Pauluskerk. Een kerkgebouw uit 1970. Met een kleine gemeenschap van oudere gelovigen die trouw op zaterdag eucharistie viert. Een deel van de fusieparochie heilige Lambertus.
Aan het gebouw mankeert veel. Een opknapbeurt wordt kostbaar en het gebouwenplan van de parochie laat daarvoor geen ruimte. De zorg om de oudere vrijwilligers is reëel. Wat nu?
Nieuwe wegen
Voorheen zou het parochiebestuur wellicht rigoureus kiezen voor sluiting van de locatie. Na succesvolle parochie-bijeenkomsten in 2022, in het kader van de synode, kozen pastoor Seidel en het parochiebestuur dit voorjaar voor een synodale benadering.
Wij belegden een bijeenkomst met alle kerkgangers, vrijwilligers en belangstellenden, met het pastoraal team en leden van het parochiebestuur. Het doel was: luisteren naar elkaar en uitwisselen: ‘hoe verder?’. Want een synodale kerkbeleving gaat niet uit van beslissingen en beleidsdoelen die van bovenaf zijn vastgesteld, maar om mensen die samen op weg gaan. Op weg gaan betekent niet: kerksluiting, maar samen verkennen hoe je in alle eerlijkheid stappen kunt zetten.
Samen zoeken
Allereerst legden we kort op tafel, hoe de situatie is, wat de zorgen zijn en de vragen. Maar in die korte introductie zeiden we: “we hebben het niet over het sluiten van de Pauluskerk, maar over de gelovige gemeenschap. Wat willen we samen en wat kunnen wij? Waar liggen talenten en kansen?” Na die introductie hebben we geluisterd. Naar elkaar. De aanwezigen openden zich voor de eerlijke uitleg van pastoor Seidel en het bestuur. En het pastoraal team en het bestuur luisterden. Zij openden zich voor wat de gelovigen inbrachten. Hoe ze keken naar de huidige situatie, met het vanzelfsprekende heimwee hoe het vroeger was toen de kerk gebouwd werd. Maar ook hoe ze tegen de toekomst aankeken. Realistische wensen uiten, wat men verwacht en ook wat spijtig genoeg anders zal zijn. Met de begrijpelijke emoties. Wel een dialoog op basis van vertrouwen en begrip. Blij dat men gehoord wordt, de gelovigen centraal staan en niet een star beleid. Angst voor de toekomst wegnemen door je te openen voor elkaar. Zonder verborgen agenda’s.
Er wordt weer gelachen
Uiteindelijk is gebleken, enkele maanden verder, dat er in de Paulus-gemeenschap lucht gekomen is door het luisteren en vertrouwen. Het gemopper is na deze synodale stap als sneeuw voor de zon verdwenen. Mensen en vrijwilligers reageren positiever op de vieringen, er wordt weer gelachen en je voelt dat er iets goeds is ontstaan. Op een nieuwe manier. Omdat we van elkaar voelen dat we de ruimte geven aan elkaars geloof en inzet. Is dat niet wat een synodale Kerk wil zijn op parochie-niveau?
Toekomst?
Wat zal de toekomst van de Pauluskerk verder brengen? Dat willen we uitdrukkelijk samen ontdekken. Kunnen we alle pijnpunten oplossen? Misschien niet. Maar welke stappen we ook zetten in de toekomst, dat doen we samen. We zijn op weg. Als het verlangen er is, gaan we weer in gesprek, opnieuw synodaal luisteren naar elkaar. Als er ooit in de toekomst ingrijpender keuzes gemaakt worden, zullen we elkaar meenemen. Iedereen mag gehoord worden. Niet elke wens kan gehonoreerd worden. Maar als we oprecht naar elkaar luisteren, bewaren we het geloof zonder gelovigen te kwetsen, en blijven we op weg met elkaar in Helmond-Noord.
