Hoe eenvoudig kan het zijn: je vraagt wat en je krijgt een antwoord. Klaar is Kees. Was het maar altijd zo in het leven. Toch is veel van onze conversatie zo gestructureerd. Je ziet dat ook in de digitale media. Je zoekt op je laptop naar een nieuwe functie, je stelt een vraag en dan verwacht je een eenduidig antwoord waarmee je geholpen bent. De laptop zal niet reageren met een wedervraag: ‘Wat voel je hier bij?’ Neen, er moet eenvoudig en heel concreet gereageerd worden.
Echter: het menselijk bestaan is niet opgebouwd als een laptop. De processen zijn meer omvattender en wat ingewikkelder. Wanneer je een vraag stelt over wat iemand vindt, of hoe je met iemand in contact kunt komen, of wanneer het gaat over de ‘vragen des levens’ is er meestal geen eenduidige antwoord te geven. Soms brengt het verder als de vraag zich verdiept, als de vraag een andere vraag oproept en een antwoord vooralsnog ver te zoeken is.
In het Synodaal Proces gaat het om het zoeken naar wat de Geest tot de kerken zegt, gaat het niet om een snel antwoord. Er zijn gelovigen die dit laatste graag willen. Ze worden teleurgesteld. We gaan – al luisterend op weg – van vraag naar vraag. De vragen verdiepen zich en als er al een antwoord gegeven wordt dan zal deze altijd met barmhartigheid omgeven moeten worden. Want het antwoord in de ene situatie werkt anders uit dan in de andere. Dit speelt met name in kwesties van dood en leven. Wanneer houd je op met een terminaal zieke te behandelen en laat je ‘de natuur zijn gang gaan’? Er zijn momenten dat God de greep moet zegenen…
Leven met vragen: het is een leven in vertrouwen dat we worden geleid door een barmhartige God die ons nodig heeft, ons vertrouwt, graag met ons optrekt opdat mensen tot elkaar worden gebracht om deze wereld beter te maken.
Joost Jansen o.praem.
