We dachten eind jaren negentig dat de vrede nabij was. Niets is minder waar. Achter de Arabische Lente, de val van het IJzeren Gordijn en de herwonnen vrijheid van de laatste koloniën grijnsde het lelijke gezicht van wraak en vergelding uit een onverwerkt verleden. Met nieuwe slagvelden tot gevolg, vertrapping van de mensenrechten, ongekende vluchtelingenstromen en een algemeen gevoel van onveiligheid en onbehagen.
Precies zestig jaar terug maakte Paus Johannes XXIII zijn hoopvolle encycliek wereldkundig, ‘Pacem in Terris’. De Koude Oorlog vierde hoogtij, met alle huivering voor de atoombom. Die encycliek kwam op het juiste moment. Vanuit diepe wijsheid formuleerde hij de vier pijlers waarop vrede gebouwd moest worden: 1. waarheid; 2. gerechtigheid; 3. liefde; 4. vrijheid.
Hij besluit zijn encycliek met een smeekgebed tot Jezus, onze geestelijke voorouder en dienaar van de zorgzame liefde. De urgentie, de vier pijlers die erin staan verwerkt en een fundamenteel vertrouwen zijn nog steeds bloed-actueel! Een kerk die samen op weg wil sluit de wereld in haar hart, sluit iedere mens in haar hart.
Gebruik dit gebed in samenkomsten waar de hoop op vrede versterkt moet worden en de moed om profetisch te spreken aangewakkerd.
PACEM IN TERRIS, VREDE OP ONZE GRONDEN
Moge Hij uit de harten van de mensen alles verbannen,
wat de vrede in gevaar kan brengen;
en moge Hij alle mensen maken tot getuigen van waarheid,
rechtvaardigheid en broederliefde.
Moge Hij de leiders van de volken verlichten
en hen helpen om aan hun burgers,
naast een rechtmatige welvaart,
de kostbare gave van de vrede te verzekeren.
Moge Christus tenslotte in alle mensen het vurig verlangen opwekken,
om de barrières, die hen scheiden, te doorbreken,
de banden van de onderlinge liefde te versterken,
om begrip te tonen voor elkaar,
om te vergeven aan hen, die hun onrecht deden.
Mogen zo door Hem alle volken zich onderling verbroederen
en moge de vurig verlangde vrede steeds onder hen bloeien en heersen.
