Mijn oma had een bordje aan de deur met daarop ‘EHBO-verbandtrommel aanwezig’. Dat maakte haar huis letterlijk een pleisterplaats. De achterdeur was altijd open, en binnen stond de thee onder een ouderwetse theemuts klaar. Een klein probleem, een groot probleem, of gewoon een praatje: iedereen was welkom. Mijn oma had een rotsvast geloof. Maar ze legde het niemand op. Ze luisterde, en bad ’s avonds haar rozenkrans.
Kan onze lokale kerk ook een pleisterplaats zijn voor wie onderweg is door het leven en af en toe struikelt? Of is de deur altijd dicht? En is ons eigen hart open genoeg? Maken we tijd om te luisteren? Naar elkaar, naar God? Of zijn we druk met organiseren, repeteren en vergaderen? Beginnen we op derde Paasdag alweer over het korenrooster van kerstmis na te denken?
Een van de belangrijkste lessen van het proces van synodaliteit is eigenlijk de meest eenvoudige: luisteren werkt beter. In plaats van organiseren, oprecht aandacht geven aan God, aan elkaar, aan de nieuwkomer en de oudgediende.
In een ingewikkelde samenleving zijn er pleisterplaatsen nodig waar mensen welkom zijn, waar ze even mogen bijkomen van de drukte van alledag, zonder oordeel, zonder verwachtingen. Waar mensen hun verhaal kwijt kunnen over hun zorgen en hun hoop. Even een kaarsje kunnen opsteken, kunnen bidden.
Misschien is het een idee om een bordje bij de open kerkdeur op te hangen: “Pleisterplaats voor de ziel”. Daarvoor is het genoeg als enkele vrijwilligers zich verantwoordelijk willen weten voor een warm welkom, zelfs al is het maar met een kop thee en een luisterend oor. Zo wordt de parochie stap voor stap een herkenbare pleisterplaats van hoop voor de hele buurt.
Meer informatie op: www.rkkerksynode.nl en www.luisterendopweg.nl
Lees ook de “long-read” over Onze kerk: lokale pleisterplaatsen van hoop
